به گزارش «سرویس حیوانات خانگی» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ سگ‌ها از طریق بدن خود، با ژست‌های بدنی یا حتی حالات صورت، ارتباط زیادی برقرار می‌کنند. پارس کردن یکی دیگر از راه‌های گفتگو است که به آنها امکان می‌دهد تا با دیگران ارتباط حاصل کنند. این رفتار که از اجدادشان برای توانایی آنها در پر سر و صدا بودن به ارث رسیده است، امروزه اغلب به عنوان مزاحمت تلقی می‌شود، حتی اگر ثمره خواسته‌های انسان باشد. در هر صورت، بیایید به غنای آوازهای سگ نگاه کنیم تا بهتر بفهمیم که همراهان چهارپای کوچک ما می‌خواهند به ما چه بگویند.
پارس کردن در سگ‌ها: روش اجدادی برای برقراری ارتباط
دوستان سگ ما به روش‌های مختلفی ارتباط برقرار می‌کنند. این عمل عمدتاً از طریق زبان بدن صورت می‌گیرد با این حال، پارس کردن - و به طور کلی همه صداهایی که حیوان می‌تواند تولید کند - به آنها اجازه می‌دهد تا منظور خود را برسانند. هق هق، زوزه، جیرجیر، ناله، غرغر... هر صدا معنای خود را دارد.
برای درک اینکه این شیوه ارتباط دوستان سگی ما از کجا می‌آید، باید به گذشته بسیار دور آنها برگردیم، و به ویژه به آنچه که آنها با انسان‌ها به اشتراک می گذارند نگاه کنیم. در واقع، اجازه دهید به طور خاص بر اولین ملاقات بین انسان و سگ و اجدادش تمرکز کنیم.
ابتدا به دوره نوسنگی، بین 10000 تا 5000 سال قبل از دوران خود برمی‌گردیم. در این دوران انسان تدریج آرام می‌گیرد. او که برای مدت‌های طولانی در گروه‌های فردی زندگی کرده است، به خوبی از این واقعیت آگاه است که بقا به مقاومت شدید در برابر طبیعت و خطرات آن بستگی دارد، اما زیستگاه او ثابت شده است. اولین تمدن‌ها، اولین دامداری‌ها و نیز کم کم اولین روستاها شکل می‌گیرند.
از چندین قرن پیش، انسان که تا آن زمان به جابجایی از جایی به جای دیگر راضی بود، اهمیت جلب توجه گرگ را درک کرد. این حیوانات که که با انسان‌ها در یک مکان زندگی می‌کردند، از انسان نمی‌ترسیدند و به خود اجازه می‌دادند که به او نزدیک شوند. گرگ به سرعت به نوعی نگهبان تبدیل می‌شود، همراهی که خطر را دفع می‌کند یا حداقل اجازه می‌دهد سریع‌تر آن را شناسایی کنند.
سپس انسان شروع به انتخاب برخی از این حیوانات می‌کند تا آنها را اهلی کند و تولیدمثل را بین اجتماعی‌ترین این افراد ترویج دهد. سگ‌های گرگی بسیار محبوب بودند زیرا از خانه‌ها نگهبانی می‌کردند. آنها از قبیله‌ها، سپس از روستاها، و همچنین از دام‌ها و محصولات کشاورزی محافظت می‌کردند. آنها در واقع آموزش دیدند تا مردم را نسبت به کوچکترین رویکرد مشکوک آگاه کنند.
سگی که امروز می‌شناسیم اینگونه به وجود آمد. دو شاخه تشکیل شد. گرگ‌های وحشی مانند اصل خود این گونه باقی مانده‌اند. اگر انسان مداخله نمی‌کرد، احتمالا فقط این گونه زنده می‌ماند، زیرا برای مقاومت در برابر قانون خشن طبیعت، احتیاط لازم است. اینها در واقع محتاط‌ترین گونه‌ها و سازگارترین آنها و ادغام شده با محیط وحشی خود هستند که موفق می‌شوند زنده بمانند.
اما انسان نیاز به نگهبانی داشت، تا خطر را هشدار دهد. بنابراین او گونه‌ای را که بلندترین صدا و قوی‌ترین ارتباط را دارد در این راه انتخاب کرد تا شاخه دومی را که متناسب با نیازهایش باشد تشکیل دهد.
و این نگهبان کم کم تبدیل به دوست و همدم روزانه انسان شده و در طول قرن‌ها، به طور کامل به خانه او راه یافت. و اگرچه برخی از نژادها ژنتیک اجداد خود را حفظ می‌کنند و حیوانات "خدمتگزار" باقی می‌مانند - مانند سگ گله، سگ نگهبان، سگ نجات و غیره - سگ عموماً توانسته است به دور از خطر و بدون اینکه مأموریتی غیر از دوستی به او سپرده شود، در دل خانه، در کنار صاحب و دوستش، در کنار آتش مستقر شود.
و اینگونه سگ گرگی تبدیل به سگ شد. او به تدریج حجم و عضلات خود را از دست داد تا بتواند در خانه زندگی کند، فک او کوتاه شد تا نیازهای انسان و رژیم غذایی جدید او را برآورده کند. به طور خلاصه، انسان سگ را اهلی کرد و سگ توانست به قلب انسان راه پیدا کند.
قرن‌ها از وجود حیوانی که به‌عنوان پر سر و صداترین حیوان شناخته می‌شد تا سگی که امروز به‌عنوان محتاط‌ترین حیوان مورد نظر است، می‌گذرد. دوستان سگ ما این توانایی را برای برقراری ارتباط از طریق طیف وسیعی از صداهایی حفظ کرده‌اند که توانسته‌اند برای رفع نیازهای انسان ایجاد کنند. اگر برخی از آنها با صدای خود موجب رنجش صاحبشان می‌شوند، به یاد داشته باشیم که این صداهایی که سگ برای برقراری ارتباط از آن استفاده می کند، به اصل خود و همان آغاز رابطه‌اش با ما انسان ها برمی‌گردد.
پارس سگ: ابزار ارتباطی بسیار متفاوت دوران ما
سگ‌هایی که امروزه می‌شناسیم، حاصل پیوندهای متعددی هستند که انسان از آغاز زمان انجام داده است. انتخاب طبیعی و انتظارات و خواسته‌های انسان در ایجاد نژادهای بسیاری که امروزه می‌بینیم کمک کرده است. بسته به زمینه ژنتیکی، برخی از نژادها پر سر و صداتر بوده و ارتباط کلامی بیشتری نسبت به بقیه دارند. سروصدای زیادی که امروزه می‌تواند آزاردهنده باشد، ثمره میراثی طولانی است که از نسلی به نسل دیگر منتقل شده و توسط انسان شدت گرفته است.
سگ‌ها نقش اصلی خود را از دست داده‌اند (به جز نژادهایی که ذکر کردیم و هنوز هم به دلیل استعدادشان برای خدمت پرورش داده می‌شوند) و کاملاً برای زندگی در خانه اهلی شده‌اند. تقریباً دو قرن است که انسان‌ها دیگر انتظاری از سگ به جز همراهی ندارند. بنابراین سگ‌ها به حیوانات خانگی تبدیل شده‌اند و فقط برای زندگی در کنار انسان‌ها به عنوان عضوی کامل از خانواده که زندگی روزمره خود را به اشتراک می‌گذارند، حاضر می‌شوند.
با این حال، ورود به خانه و زندگی اجتماعی یک نتیجه دارد: باید محتاط بود. نباید با کوچکترین سر و صدایی مزاحم محله شد. سگ باید یک همدم خاموش شود و انسان آن را اینگونه انتخاب می‌کند: قانون بر پارس کردن حاکم است.
امروزه نژادهایی که کمتر پارس می‌کنند مانند آکیتا اینو، باسنجی، بولداگ فرانسوی، پاگ، کاوالیر کینگ چارلز، هاسکی سیبری، تازی، روتوایلر محبوب‌ترین نژادها هستند.
پر سروصداترین سگ‌ها، مانند نژادهای تریر، سگ‌های شکاری یا برخی از نژادهای کوچک، مورد استقبال قرار می‌گیرند، اما صاحبان آنها را برای ساکت نگه داشتن به آنها آموزش می‌دهند. این را فراموش نکنیم که پارس کردن برای سگ‌ها غریزی است. نژادهایی برای شکار انتخاب و پرورش داده می‌شوند تا به انسان کمک کنند طعمه را پایین بیاورند یا او را به لانه خود راهنمایی کنند.
سگ‌های نگهبان گله برای راهنمایی حیواناتی گله و برای دفع خطرات پارس می‌کنند. سگ‌های نژاد کوچک پارس می‌کنند تا خودشان را نشان دهند و جلوی سگ‌های بزرگ‌تر شنیده شوند... راهی برای برقراری ارتباط خاص برای هر فرد.
پارس سگ: چگونه آن را بفهمیم؟
تقریباً در سن 3 هفتگی است که توله سگ موفق می‌شود اولین پارس خود را ساطع کند. قبل از آن، او فقط ناله می‌کند. از 2 تا 3 ماهگی او به شکل بالغ پارس می‌کند. پارس کردن به حیوان اجازه می‌دهد تا طیف بسیار گسترده‌ای از احساسات را بیان کند. سگ‌ها چه در برقراری ارتباط با انسان‌ها و چه با دیگر سگ‌ها، می‌توانند برای بیان نیاز، تمایل، شادی، درد، ترس یا بسیاری چیزهای دیگر پارس کنند.
پارس کردن به سگ اجازه می‌دهد تا حضور خود را به همسالان خود نشان دهد. حتی اگر سگ امروزه عمدتا به تنهایی در کنار انسان‌ها بزرگ می‌شود، این نیاز اجتماعی به برقراری ارتباط به ارث رسیده از اجدادش را حفظ می‌کند.
پارس کردن همچنین راهی برای پاسخ به تهدید، هشدار دادن و تحت تاثیر قرار دادن حریف، حیوان یا انسان است. حیوان شاد همچنین می‌تواند شادی خود را با پارس کردن نشان دهد.
پس متوجه شدید که سگ به دلایل زیادی می‌تواند پارس کند. اگرچه ما انسان‌ها فقط صداهایی را می‌شنویم که اغلب برای ما کم و بیش یکسان به نظر می‌رسند، اما دوستان سگمان طیف وسیعی از صداها را در کارنامه خود دارند. در ارتباط با سایر وسایل ارتباطی، مانند زبان بدن، سگ می‌تواند با دیگران، انسان یا حیوان، ارتباط برقرار کند تا منظور خود را برساند.
برای درک بهتر زبان سگ، اجازه دهید به نتایج مطالعات پروفسور استانلی کوهن نگاه کنیم. این متخصص روانشناسی سگ که در دانشگاه بریتیش کلمبیا تدریس می‌کند، آثار متعددی در مورد آموزش و رفتار سگ‌ها نوشته است. او در کتاب خود "چگونه با سگ‌ها صحبت کنیم"، دسته‌های مختلفی از پارس را که حیوان می‌تواند منتشر کند را شناسایی و توضیح می‌دهد و نوعی ترجمه را ارائه می‌کند تا آنها را برای گوش انسان قابل درک کند.
در اینجا ده دسته از مدل‌های پارس کردن را که او شناسایی کرده و ترجمه آنها آورده شده است.
پارس هشدار اندازه‌گیری شده
سگ سه یا چهار پارس تند با مکث و با صدای متوسط منتشر می‌کند. این فریاد هشداری است که توسط حیوانی منتشر می‌شود که بیشتر کنجکاو است تا واقعاً نگران باشد.
سگ می‌خواهد بگوید: "به من گوش کن! فکر می‌کنم که اتفاق عجیبی در حال رخ دادن است. بیا بریم بررسی کنیم!"
پارس هشدار
سگ با سرعتی سریع و با صدای متوسط به صورت پشت سر هم دنبال می‌کند. این یک فریاد هشدار اولیه است که توسط یک حیوان در حالت آماده باش هنگام نزدیک شدن به یک غریبه یا مواجهه با یک رویداد غیرمنتظره منتشر می‌شود. او مصرتر است اما همچنان بدون ترس به نظر می‌رسد.
سگ می‌خواهد بگوید: "هشدار! یک نفر بدون مجوز وارد قلمرو ما می‌شود. آماده باشید!"
پارس ناشی از ترس
سگ به طور مداوم با سرعت کمتری پارس می‌کند. این فریاد نگرانی و هشداری است که توسط یک حیوان نگران منتشر می‌شود که یک تهدید را احساس می‌کند.
سگ می‌خواهد بگوید: "یک مزاحم نزدیک می‌شود، خودت را آماده کن!"
پارس ناشی از غم
سگ یک سری پارس‌های طولانی را منتشر می‌کند که با مکث‌هایی در هم آمیخته شده‌اند. این فریاد غمگینی است که توسط یک حیوان به طور کلی منزوی یا محصور شده منتشر می‌شود.
سگ می‌خواهد بگوید: "من تنهام، حوصله‌ام سر رفته است."
پارس شادی
سگ یک یا دو پارس کوتاه و آرام با صدای متوسط یا بلند منتشر می‌کند. این فریاد شادی است که توسط یک حیوان خوشحال به هنگام ورود یک آشنا یا با دیدن یک فرد دوستداشتنی منتشر می‌شود.
سگ می‌خواهد بگوید: "سلام! از دیدنت خوشحالم!"
پارس ناشی از خجالت
سگ یک پارس تک، کوتاه و بلند با صدای کم ساطع می‌کند. این فریاد ناراحتی است که توسط یک حیوان آشفته منتشر می‌شود و هشدار می‌دهد که این اوضاع را دوست ندارد.
سگ می خواهد بگوید: "داری اذیتم می‌کنی! بس است!"
پارس ناشی از تعجب
سگ یک پارس تیز و آرام‌تر با صدای بلند منتشر می‌کند. این فریاد حیرت انگیزی است که توسط یک حیوان متعجب در مواجهه با یک اتفاق غیرمنتظره منتشر می‌شود.
سگ می خواهد بگوید: چه خبر است؟
پارس هشیارکننده
سگ یک پارس بلند، طولانی‌تر، حتی به ظاهر پرقدرت، با صدای بلند منتشر می‌کند. این فریادی است که برای هشیار کردن انسان توسط حیوانی ساخته شده است که می‌خواهد واکنشی را برانگیزد (اینکه در را به رویش باز کنیم، آن را به پیاده روی ببریم، توپ را به طرفش پرتاب کنیم، به او غذا بدهیم و غیره).
سگ می خواهد بگوید: "بیا، بده! باز کن!"
پارس کردن برای بازی
سگ به شکل لکنت‌دار پارس می‌کند. این فریاد شادی است که توسط حیوانی که از بازی خوشحال است منتشر می‌شود. او استادش را، اغلب با تندگویی، به بازی دعوت می‌کند.
سگ می خواهد بگوید: "بیا با من بازی کن!"
پارس هیجان‌زده
پارس کردن سگ اوج می‌گیرد. این فریاد هیجانی است که توسط یک حیوان شاد، اغلب به فکر بازی یا پیاده‌روی منتشر می‌شود.
سگ می‌خواهد بگوید: "خیلی باحاله! بزن بریم!"
پارس سگ: وقتی حیوان نشان می‌دهد که حالش خوب نیست
اگر سگ خود را هنگام پارس کردن مشاهده کنید، می‌توانید به راحتی حالت بدن و حالات چهره او را با صداهایش مرتبط کنید تا بهتر متوجه شوید. در واقع، در اکثر موارد، سگ برای نشان دادن یک احساس یا نیاز در یک زمینه معمولی روزمره پارس می‌کند.
با این حال، همچنین اتفاق می‌افتد که سگ از پارس برای نشان دادن ناراحتی پاتولوژیک استفاده می‌کند. چه نشان دهنده اختلال رفتاری باشد و چه مشکلات سلامتی، این پارس کردن را که اغلب برای صاحبش مداوم و آزاردهنده است، نباید دست کم گرفت، زیرا نشانه رنج جسمی و/یا اخلاقی است.
در واقع، این صداهای مشخص را می‌توان از یک سگ مضطرب یا استرسی، سگی که بیش از حد احساساتی است و در عواطف خود غرق شده است، حیوانی که نگران تنها ماندن یا دیدن صاحبش که خانه را ترک می‌کند است، حیوانی که کسل شده یا مدتیست فعالیت نداشته است یا حتی سگی که به حضور یک غریبه، یک دوست یا به یک تغییر غیرمنتظره واکنش پرخاشگرانه نشان می‌دهد شنید.
در این مورد، یافتن راه حلی برای کمک به بهتر شدن حیوان مهم است. مراقب باشید او را برای مدت طولانی تنها نگذارید، سگ‌ها برای تحمل تنهایی طولانی مدت ساخته نشده‌اند. مطمئن شوید که سگ شما به خوبی اجتماعی است و از اضطراب جدایی رنج نمی‌برد. در نهایت، این وظیفه شماست که اطمینان حاصل کنید که همه چیز مورد نیاز او را فراهم می‌کنید، از جمله غذای باکیفیت، گردش و فعالیت منظم، زمان بازی و نوازش و مراقبت مناسب.
برای شناسایی بهتر منشا این ناراحتی و ارائه راه‌حل‌های مناسب، از تماس با دامپزشک و/یا رفتارشناس سگ خود دریغ نکنید.