به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ از عمده‌ترین مشکلاتی که در ایران، پیش روی برنامه مبارزه با بروسلوز وجود دارد موارد زیر می‌باشد:
• شرایط بدوی نگهداری گوسفند و بز در کلیه نقاط کشور ازجمله وجود عشایر و دامداران کوچ‌رو.
• عدم وجود سیستم شناسائی دام‌های روستائی و عشایری که باعث بی‌اطلاعی از سوابق ایمنی گله‌ها می‌شود.
• ضعف یا عدم وجود سیستم قرنطینه دام و کنترل تردد وحمل و نقل دام درمناطق مرزی و سراسر کشور و مشکلات موجود در کنترل حمل و نقل فرآورده‌های دامی در کشور.
• وجود مرز‌های طولانی و خاکی فاقد کنترل با کشورهای دارای شرایط بهداشتی و دامپزشکی ضعیف و آلودگی آنها به بروسلوز.
• تردد و قاچاق دام از کشورهای همجوار به‌دلیل اختلاف بالای قیمت گوشت.
• پایین بودن اطلاعات و سطح آگاهی‌های عمومی و بهداشتی دامداران.
• مدت زمان طولانی نگهداری گوسفند و بزهای مولد بطوری‌که این دام‌ها تا زمانی که قادر به زایمان بوده و دارای دندان باشند در گله‌ها نگهداری می‌شوند که این عمر، بالاتر از دوره ایمنی واکسن‌ها می‌باشد و باعث حساس شدن دوباره دام‌ها دربرابر عفونت می‌گردد.
• خلا قانون مناسب جهت برخورد سیستم قضایی با متخلفین در زمینه بهداشت دام که این امر منجر به عدم توان بازدارندگی در زمینه قاچاق دام از کشورهای همسایه و جابه‌جایی وسیع دام در کشور گردیده و باعث انتقال و چرخش آلودگی بین نقاط مختلف داخل و خارج کشور گردیده است.
• عدم وجود آمار صحیح از جمعیت و پراکندگی دام کشور.
• کمبود اعتبارات و امکانات متناسب با برنامه‌ها و حجم عملیات موردنیاز و عدم وجود سهمی از بودجه نظام سلامت کشور.
• کوتاه بودن تاریخ مصرف واکسن Rev1 بطوری‌که تنها برای مدت 4 ماه قابل مصرف بوده و این زمان کوتاه، مشکلات فراوانی برای تهیه و پخش واکسن در کشور را به‌وجود آورده است.
• ضعف نسبی سیستم زنجیره سرد در مرحله حمل تا زمان مصرف واکسن.
کنترل و پیشگیری از بروسلوز پیچیده‌تر از مایه‌کوبی در کنار آزمایش و کشتار دام‌های آلوده می‌باشد. یک برنامه کنترل و ریشه‌کنی بیماری با حمایت مناسب منابع مالی در کنار همکاری دامداران و متولیان دولتی برنامه نیاز است تا از گسترش بیماری جلوگیری شود. بدون این مسائل، هر گونه استراتژی هر چند خوب نیز محکوم به شکست است.