به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ بهطور عرفی، فیبر غذایی یک فاکتور ضدتغذیه و رقیقکننده در رژیم غذایی غیرنشخوارکنندگان درنظر گرفته شده است.
همچنین، بسیاری از متخصصان تغذیه اشاره کردهاند که احتیاجات جوجه گوشتی برای فیبر خام (CF (Crude Fiber کم است و پیشنهاد کردند که محتوای آن در جیره غذایی جوجههای گوشتی به کمتر از 3/0-3/0%، کاهش یابد (سونن و همکاران، ۲۰۱۰).
جانسن و کاره صورت (۱۹۸۵) نشان دادند که اجرای فیبر مواد غذایی اثرات منفی بر عملکرد رشد جوجههای گوشتی دارد، درواقع، این نویسندگان یک همبستگی منفی قوی بین فیبر خام (CF) رژیم غذایی و قابلیت هضم پروتئین و عصاره اتری گزارش کردهاند.
همچنین، اسکلان و همکاران (۲۰۰۳) مشاهده کردند که افزایش مقدار فیبر خام (CF) رژیم غذایی از ۳ به ۹٪ عملکرد رشد را کاهش و ابقای مواد مغذی را در بوقلمون دچار اختلال کرده است.
با اینحال، در سالهای گذشته، تأثیر محتوای فیبر خام (CF) بر رژیم غذایی طیور در مصرف اختیاری خوراک و قابلیت هضم مواد مغذی مورد بحث است.
مطالعات اخیر اثرات مفید فیبر بر عملکرد رشد و تأثیر آن را بر
۱) سیری و رفاه حیوانات
۲) سلامت روده از جمله کولیت غیر اختصاصی و دیگر اختلالات روده
۳) تغیر در فلور روده و
4) فعالیت سنگدان و تحرک دستگاه گوارش
(GIT ) بهطور مفصل تعریف کرده است.
درنتیجه بخش فیبر بهعنوان مؤلفه ضدتغذیهای رژیم غذایی درنظر گرفته نشده است.
درواقع، پیشنهاد کرده است که گنجاندن میزان متوسطی از فیبر در رژیم غذایی برای جوجههای گوشتی ممکن است اثرات مثبتی بر فعالیت سنگدان، بهبود مخلوط کردن مواد هضم و تحرک دستگاه گوارش، سلامت روده، جلوگیری از چسبندگی جمعیت باکتریایی پاتوژن خاص به اپیتلیال مخاط، و عملکرد رشد حیوانات غیرنشخوارکننده داشته باشد ماتئوس و همکاران، ۲۰۰۲: مونتاگ در و همکاران، ۲۰۰۳ ماتئوس و همکاران، ۲۰۱۲).
در شرایط تجربی (در عمل)، پاسخ این متغیرها به اختلاط فیر در رژیم غذایی تا حد زیادی به فنآوریهای تغذیهای و تکنیکهای مدیریت مورد استفاده، ازجمله نوع جایگاه نگهداری (قفس در مقابل پن)، ترکیب و ساختار فیزیکی رژیم غذایی پایه (یعنی نوع غلات)، نوع و سطح گنجاندن فیبر، فرم خوراک (مش در مقابل پلت ویا کرامبل)، وضعیت سلامت (مانند شرایط بهداشت و بروز بیماریها و اختلالات گوارشی)، و سن پرنده بستگی دارد.
بحث اثرات فیبر بر بهرهوری جوجه گوشتی ممکن است به دلیل اصطلاح «فیبر در رژیم غذایی» باشد که بهوضوح تعریف نشده باشد.
در ابتدا روش اصلی مورد استفاده برای تجزیه و تحلیل فیبر در مواد غذایی کانادایی، روشی است که هنوز بهطور گستردهای در صنعت خوراک پذیرفته شده است.
روشهای دیگر ارائه شده فیبر شوینده خنثی (Neutral detergent Fiber (NDF فیبر شوینده اسیدی (Acid detergent Fiber (ADF و لیگنین (Acid detergent Lignin (ADL هستند.
همه این روشهای تحلیلی جایگزین مطلوبتری (رضایتبخشتری) برای تعریف و توصیف محتوای فیبر مواد تشکیلدهنده هستند.
اصطلاح «فیبر در رژیم غذایی»، در تغذیه جدید حیوانات، بهعنوان بخشهای خوراکی گیاهان با کربوهیدرات مشابه که به هضم و جذب مقاوم در روده کوچک انسان مقاوم هستند، و دارای تخمیر کامل و با جزئی در روده بزرگ هستند، تعریف میشود (تعریف AACC، ۲۰۰۱)
فیبر غذایی عمدتاً در دیواره سلولهای گیاهی یافت میشود و شامل پلیساکاریدها (نشاسته مقاوم و پلیساکاریدها غیرنشاستهای محلول و نامحلول) الیگوساکاریدها، لیگنین و مواد گیاهی است.
فیبر جیره (DF) معمولاً بر اساس قابلیت انحلال آن در آب مشخص میشود. فیبر محلول مربوط به پلیساکارید قابل استخراج با آب است که در محلولهای الکل با استون رسوب میکند، و شامل β-گلوکان جو و جو دوسر، آرابینوزایلن گندم و چاودار، پکتین میوهها و تفاله چغندر و گالاکتومانان حبوبات است.
درمقابل، فیبر نامحلول شامل سلولز و همی سلولز و مقادیر مشخصی از مواد پکتین، پروتئینهای متصل به فیبرو لیگنین است.
فیبر غذایی دامنه وسیعی از خواص فیزیکی نشان میدهد که هماهنگ با خواص شیمیایی برای تعیین اثرات فیزیولوژیکی در حیوانات عمل میکنند.
تفاوت در ساختار، حلالیت، ظرفیت نگهداری آب، ویسکوزیته، حجم و دیگر خواص فیزیکی مواد تشکیلدهنده فیبر ممکن است به روشهای مختلف ساختار مواد هضمی و عبور از دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار دهد (فاهی و همکاران، ۱۹۹۲).
درنتیجه، مصرف خوراک، توسعه و مورفولوژی پوششی دستگاه گوارش، تحرک دستگاه گوارش، ترشح شیرههای گوارشی و هضم مواد مغذی و جذب ممکن است بسته به منبع فیبر متفاوت باشد (مونتاگ در و همکاران، ۲۰۰۳؛ اسویهوس، ۲۰۱۱؛ ماتئوس و همکاران، ۲۰۱۲).
از سوی دیگر، ترکیب شیمیایی و قابلیت تخمیر و همچنین درجه چوبیشدگی منبع فیبر، ممکن است رشد و پراکنش گونهها و کل جمعیت فلور ساکن در دستگاه گوارش را تحت تأثیر قرار دهد.