به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ غدد پستانی باید برای ساخت پروتئین شیرها اسیدهای آمینه خاص را پیدا کنند و کنار هم قرار دهند.
به عنوان یک دامدار چگونه اطمینان حاصل می‌کنید که غدد پستانی حاوی مقدار واقعی پروتئین است و ترکیب صحیحی از اسیدهای آمینه به غدد پستانی ارسال می‌شوند؟ ممکن است که تصور کنید با مشخص کردن میزان پروتئین و محتوای اسیدآمینه‌ای تک‌تک مواد خوراکی و پیدا کردن ترکیب صحیح جیره کاملاً مخلوط رسیدن به جواب راحت باشد ولی متأسفانه مانند دیگر موارد در دامداری، دست یافتن به راه‌حل به این سادگی نیست زیرا برای تأمین اسید آمینه ضروری دو منبع اصلی وجود دارد.
اولین منبع میکروب‌های شکمبه‌ای هستند. هنگامی که یک گاو مواد خوراکی مصرف می‌کند، میکروب‌ها اسید آمینه را تجزیه کرده و مورد سوخت وساز قرار می‌دهند و برای ساخت اسیدهای آمینه خود از این پروتئین‌ها استفاده می‌کنند. هنگامی که این میکروب‌ها می‌میرند از شکمبه خارج شده و منبعی برای تولید اسید آمینه می‌شوند.
منبع دوم؛ پروتئین‌های غیرقابل تجزیه شکمبه هستند. این پروتئین‌ها که در مواد خوراکی یافت می‌شوند توسط میکروب‌های شکمبه‌ای تجزیه نمی‌شوند و از شکمبه خارج می‌شوند و به روده کوچک می‌رسند. این پروتئین‌ها در روده کوچک هضم و جذب می‌شوند و سرانجام مورد استفاده گاو قرار می‌گیرند.
بنابراین، پروتئین میکروبی و پروتئین غیرقابل هضم شکمبه‌ای، کل پروتئین مورد نیاز برای سوخت وساز گاو را تأمین می‌کنند. چگونه می‌توان سهم هریک از این دو منبع اسید آمینه را بهینه کنیم.
پروتئین شکمبه‌ای را به حداکثر برسانید
ساخت پروتئین میکروبی در شکمبه به چندین عامل بستگی دارد که مهم‌ترین آنها در دسترس بودن نیتروژن و کربوهیدرات است. موفقیت بیشتر میکروب‌های شکمبه‌ای با توانایی آنها در تجزیه و تخمیر مواد مغذی موجود در خوراک مرتبط است.
هرچه میزان مواد مغذی قابل دسترسی برای سوخت وساز میکروبی بیشتر باشد، جمعیت و سرانجام جریان پروتئین میکروبی به روده کوچک بیشتر می‌شود. در واقع، این مسأله نشان می‌دهد که چرا کیفیت علوفه دارای اهمیت است. با برداشت ذرت سیلو شده با ماده خشک مناسب و انتخاب هیبرید با قابلیت هضم بالا، علوفه با کیفیت تولید کنید.
در مواردی که گاوداران با مشکل علوفه با کیفیت پایین روبه‌رو می‌شوند، بهتر است که با خوراندن محصولات فرعی غیرعلوفه‌ای از قبیل تفاله مرکبات، غلات تقطیری، پوسته سویا، تفاله چغندر و پسماند تخمیر غلات، بخشی از کربوهیدرات را تأمین کنند.
البته لازم به یادآوری است که محیط شکمبه بر تولید پروتئین میکروبی تأثیرگذار است. برای مثال، تولید پروتئین میکروبی ممکن است در گاوهای مبتلا به اسیدوز شکمبه‌ای و اسیدوز شکمبه‌ای تحت بالینی کاهش یابد زیرا میکروب‌های شکمبه در pH پایین به خوبی رشد نمی‌کنند.
میزان پروتئین عبوری
محتوای پروتئین مواد خوراکی و همچنین میزان تجزیه‌پذیری آنها در شکمبه متفاوت است. برای مثال، یونجه با کیفیت بالا ممکن است حاوی ۲۱درصد پروتئین خام باشد اما ۸۰درصد آنها قابل هضم در شکمبه است. در مقابل، غلات تقطیری شامل ۳۰ درصد پروتئین خام هستند اما فقط ۵۰ درصد آنها توسط میکروب‌های شکمبه قابل هضم هستند.
به‌علاوه، میزان پروتئین خام در کنجاله سویا و سویای قهوه‌ای شده به روش غیر آنزیمی یکسان است اما ۹۰ درصد پروتئین خام موجود در کنجاله سویا در شکمبه هضم می‌شود. در حالی‌که ۶۰ در صد کنجاله سویا و ۲۰ درصد پروتئین خام در سویای قهوه‌ای شده به روش غیر آنزیمی در شکمبه هضم می‌شود. به منظور اطمینان حاصل کردن از تامین پروتئین قابل هضم و غیرقابل هضم با موازنه صحیح یا متخصص تغذیه در رابطه با نوع و میزان خوراک مشورت کنید.
اسیدهای آمینه را درنظر بگیرید
برای ساخت پروتئین شیر به اسیدهای آمینه خاص نیاز است. درک روزافزون ما نسبت به پروتئین مواد خوراکی باعث شده است که متخصصان تغذیه به کاربرد و تأمین تک‌تک اسیدهای آمینه طی فرآیند موازنه جیره توجه کنند.
اسیدهای آمینه محدودکننده‌ای وجود دارند که میزان حداقلی از آنها برای تولید پروتئین شیر مورد نیاز است. این باور وجود دارد که متیونین‌ها از محدودکننده‌ترین اسیدهای آمینه در جیره‌ها هستند که به میزان پروتئین سویا برای تامین پروتئین تجزیه‌ناپذیر شکمبه‌ای بستگی دارند، در جیره‌هایی که با میزان بالای از ذرت و محصولات فرعی استحصالی از ذرت تنظیم شده‌اند، میزان لیزین کم است.
استفاده از موازنه صحیح اسیدهای آمینه
حتی در مواقعی که میزان اسیدهای آمینه حاصل از پروتئین میکروبی و پروتئین غیرقابل تجزیه شکمبه‌ای موجود در مواد خوراکی بالاست، ممکن است همچنان میزان کل اسیدهای آمینه برای تولید پروتئین شیر کافی نباشد. درجهت رفع این نیاز، فن‌آوری‌هایی تجاری وجود دارند که با تولید اسید آمینه‌های حفاظت‌شده (مهم‌ترین آنها متیونین و لیزین) در برابر تجزیه شکمبه‌ای این اطمینان را ایجاد می‌کنند که آنها مستقیماً در دسترس گاو قرار می‌گیرند.
استفاده از این محصولات عموماً باعث افزایش تولید شیر و کاهش استفاده از منبع پروتئین در جیره می‌شود. این محصولات با توجه به هزینه‌ای که برای دامدار دارند او را تشویق می‌کنند که درباره کیفیت و کمیت تحقیقاتی که پیرامون این محصولات ازنظر حفاظت در شکمبه و قابلیت هضم روده‌ای دارد از متخصصان تغذیه سؤال کند.
میزان پروتئین کل را با نیاز گاو مطابقت دهید
تا این مرحله در مورد اهمیت پروتئین و اسیدهای آمینه در تولید شیر صحبت کردیم اما باید ذکر کرد که خوراندن بیش از حد پروتئین جیره‌ای تاثیر محیطی منفی دارد. این عمل باعث ایجاد آلودگی نیتروژنی در آب و هوا می‌شود.
به تازگی به منظور شناسایی شیوه‌های تغذیه‌ای برای کاهش پروتئین در خوراک روی به حداکثر رساندن جذب نیتروژن توسط گاو و وارد شدن بخش مازاد آن به محیط تحقیقات چشمگیری صورت گرفته است. به‌علاوه، استفاده از برخی فن‌آوری‌های مربوط به اسیدهای آمینه محافظت شده به متخصصان تغذیه اجازه می‌دهد که جیره ای با پروتئین کمتر تنظیم کنند و در نتیجه دفع نیتروژن توسط حیوان را کاهش دهند.
هنگامی که گاوداران و متخصصان تغذیه منابع مختلف پروتئینی را موردتوجه قرار می‌دهند باید اهداف کلی در رابطه با تطبیق نیازهای کار با منبع کلی پروتئین وجود داشته باشد با کمک نرم‌افزار موازنه جیره می‌توان میزان پروتئین و اسیدهای آمینه جیره و در برخی از موارد اسیدهای آمینه محافظت شده شکمبه‌ای را برآورد کرد.
منبع: دنیای کشت و صنعت