به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ اسب نژاد استاندارد برد آمریکایی (American standardbred) برای مسابقه مالبندی استفاده می‌شود و اسب تروبرد انگلیسی برای مسابقات سوارکاری با مانع و کورس بدون مانع می‌باشد. در طول قرن گذشته یا قبل از آن کشورهایی که در آن مسابقه مالبندی رونق داشت برای اصلاح نژاد اسب تروتر از اسب‌های استاندارد برد استفاده کردند.
نژاد اسب موردنظر خود را بیابید
کمی عجیب است که پدر و بنیانگذار استاندارد برد اسبی بود که فقط در مسابقه چهارنعل شرکت می‌کرد یعنی اسب تروبرد انگلیسی به نام اسب مسنجر که خاکستری رنگ بوده و ریشه آن به اسب دارلی عربی برمی‌گردد. این اسب سه فصل در مسابقات کورس بدون مانع شرکت کرد و هشت دور از چهارده دور را برنده شد و در سال 1780 کره‌ای به دنیا آورد. این نژاد که در ماه می‌سال 1788 میلادی به فیلادلفیا صادر شد و مدت 20سال در اصلاح نژاد اسب‌های آمریکایی استفاده شد. پس از لغو مسابقات در نیویورک عمدتاً مادیان اسب تروبرد را با نریان آن آمیزش می‌دادند.
برخی از نوادگان آنها به اسب‌های مسابقه‌ای فلت تبدیل شدند. همچنین انواع اولیه اسب‌های تروتر ممتاز را ایجاد کردند و شهرت جهانی به دست آوردند. نوه اول اسب همبلتونین پدر اسب‌های تروتر و دارای تولیدمثل زیاد است. چهار پسر اسب همبلتونین، جورج ویلکز، دیکتاتور، هپی مدیوم و الکشنر می‌باشند که بنیانگذار تقریباً تمام اسب‌های مسابقه‌ای مالبندی امروزه در ایالات متحده هستند.
اسب همبلتونین از مادیان چارلز کنت بود که با اسب مسنجر آمیزش خویشاوندی انجام داد. منشا پدری این اسب نریان بلفاندر از نژاد نورفولک تروتر مشهور یعنی اسب الدشلز بود. علاوه بر خاندان اسب مسنجر دو نژاد موثر دیگر در پرورش اولیه اسب استاندارد برد، اسب کلیز و اسب مورگان بود.
دفتر انساب نژاد تروتر در سال 1871 میلادی تاسیس شد. واژه استاندارد برد هشت سال قبل از انتشار و تدوین مجموعه خصوصیات لازم برای پذیرش اسب در دفتر انساب استفاده شده بود. استاندارد اصلی که این نژاد نام خود را از آن گرفته توانایی پیمودن 6/1 کیلومتر در 2دقیقه و 30 ثانیه است. استاندارد بردها در یورغه یا در یورتمه مسابقه می‌دهند. تا دهه‌های آخر قرن نوزده یورتمه‌روها عامه‌پسندتر از یورتمه‌رو‌های سریع‌تر بودند ولی امروزه این نژاد زیاد محبوب نیست.
منبع: اطلس رنگی نژادهای اسب های ایران و جهان نوشته دکتر علی نصیریان و همکاران