به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ اسب نژاد مورگان آمریکایی نژادی غیرمعمول است چون جد آن یک اسب نر به نام جاستین مورگان میباشد. که به طرز خارقالعادهای کوچک بوده و فقط 142 سانتیمتر ارتفاع دارد ولی در رقابتهای بارکشی، مسابقات با زین و مالبندی برتری دارد.
نژاد اسب موردنظر خود را بیابید
جاستین مورگان در سال 1789 میلادی کرهای به نام فیگور به دنیا آورد که بعدها به نام اولین صاحب رکورد دار خود یعنی توماس جاستین مورگان معروف شد. وی صاحب مزرعهای در ورمونت بود ولی مدارکی در مورد نحوه پرورش جاستین مورگان وجود ندارد. منشا این نژاد به احتمال زیاد اسبهای تروبرد، عرب، ولش کاب و اجداد اسبهای هلندی هستند. این اسب قد و قامت کوچکی داشته و 386کیلوگرم وزن دارد. این اسب مورگان اسب کاری قوی و قدرتمندی بود و بدون شک برای صاحبان خود به شدت کار کرده است.
این اسب برای شخم زدن، به عنوان اسب مالبندی در جنگل استفاده میشد و در مسابقات حمل هیزم در مقابل رقیبان خود که حتی نصف بار آن را داشتهاند هرگز بازنده نبوده است.
اسب نر این نژاد بسیار قوی است و تمام ویژگیهای قابل توجه شامل قدرت، سرعت و خلقو خوی ملایم را به نتایج خود منتقل میکند. سه راس از نریان این اسب تاثیر خاصی بر پرورش نژادهای دیگر داشتهاند. این نژاد بنیانگذار اسبهای شرمن مورگان اسب وودبری مورگانو اسب پول راش مورگان است. شرمن مورگان یه خاطر اسبهای مالبندی عالی شهرت دارد و تاپیر مهمی در نژادهای دیگر در ایلات متحده داشته است. طاقت زیاد اسب وودی مورگان بیشتر مورد نیاز سوارکاران و سواره نظام بود در حالی که اسب پول راش مورگان به خاطر سرعت در یورتمه رفتن شهرت دارد.
اسبهای مورگان نیز همانند بسیاری از نژادهای دیگر با اختراع ماشین کاهش یافتند. ولی به خاطر تلاشهای افراد متعصب کلوب اسب مورگان که در سال 1909 میلادی تاسیس شد این نژاد بقا یافت. امروزه جمعیت این نژاد رو به افزایش است و در ایلات متحده آمریکا و نیز کلوبهای معروف در کانادا، انگلستان، استرالیا، اسپانیا، نیوزلند، آلمان، ایتالیا و سوئیس وجود دارد. مورگان به عنوان اسب نمایشی نگهداری میشود و همچنین در زمینههای گوناگون از قبیل کلاسهای اسب کاتینگ، اسب استوک و اسب مهاربندی، بخش شکارچی پرنده، نمایش سوارکاری و مرکب و مسابقات کالسکهرانی میتواند رقابت کند.
منبع: اطلس رنگی نژادهای اسب های ایران و جهان نوشته دکتر علی نصیریان و همکاران