به گزارش «سرویس دام، طیور و آبزیان» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ پری‌بیوتیک‌ها به ترکیباتی از خوراک گفته می‌شود که قابل هضم و جذب نیستند ولی اثرات مفیدی بر حیوان میزبان داشته و سبب تحریک رشد و یا فعالیت تعداد محدودی از باکتری‌ها در کولون می‌شوند. بنابراین پری‌بیوتیک‌ها در مقام مقایسه با پروبیوتیک‌ها که با معرفی باکتری‌های اگزوژنوس به فلور میکروبی کولونی صورت می‌گیرد، به تحریک رشد یک یا تعداد محدودی از میگروارگانیسم‌هایی که سبب تحریک سلامت میزبان می‌شوند کمک می‌نمایند. لذا پری‌بیوتیک‌ها سبب تغییر مثبت اکوسیستم دستگاه گوارش می‌شوند.
پری‌بیوتیک سبب تحریک جذب چندین عنصر معدنی و بهبود مینراله شدن استخوان از طریق افزایش قابلیت دسترسی به عناصر کلسیم، منیزیم، روی و آهن می‌گردد. اثرات پری‌بیوتیک‌ها به میزان دوز مصرفی، زمان تجویز، میزان کلسیم جیره‌غذایی و سن پرنده بستگی دارد. در میان اجزای تشکیل‌دهنده مواد خوراکی، از جمله کربوهیدرات‌های غیرقابل هضم (الیگو و پلی‌ساکاریدها)، بعضی پپتیدها و پروتئین‌ها و تعدادی از لیپیدها (استر یا اتر) یافت می‌شود. طبیعت شیمیایی این ترکیبات طوری است که امکان هضم و جذب آنها در قسمت‌های فوقانی دستگاه گوارش وجود ندارد. پری‌بیوتیک‌ها پس از ورود به ناحیه سکوم یا کولون به عنوان سوبسترا توسط باکتری‌های ساکن در این نواحی مورد استفاده قرار می‌گیرند و بدین ترتیب مستقیماً در تأمین انرژی مواد متابولیکی و ریز مغذی ضروری ایفای نقش می‌کنند. الیگوساکاریدهایی از قبیل گالاکتوالیگوساکاریدها، فروکتو الیگوساکاریدها و مانان الیگوساکاریدها از جمله پری‌بیوتیک‌هایی هستند.
بیشتر بدانیم: تأثیر پروبایوتیک‌ها و پری‌بایوتیک‌ها در عملکرد جوجه‌های گوشتی و وضع ایمنی آنها