به گزارش «سرویس حیات وحش» «ماکی دام - پایگاه خبری صنعت دام، طیور و آبزیان»؛ به نقل از ایسنا؛ فیلها هنگام مرگ همنوعشان مانند انسانها سوگواری میکنند، اشک میریزند و در مراسمی برای تدفین جسد شرکت میکنند.
محققین دانشگاه ساسکس همچنین بر این باورند که اثرات مخرب عزای مرگ همنوع به ویژه والدین دههها با فیلها میماند. آنها به این نتیجه رسیدند فیلهای افریقایی که در دههای 1970 و 1980 در پارک ملی کروگر یتیم شده بودند، هنوز هم از استرس تروماتیک ناشی از این واقعه رنج میبرند. این حیوانات احساساتی مشابه استرس پساتروماتیکی که انسانها تجربه میکنند، را دارا بودند. طی مطالعه این دانشمندان فیلهایی را که به پارک ملی پیلانسبرگ در افریقای جنوبی منتقل شده بودند، با گلهای که در پارک ملی آمبوزلی کنیا ساکن بودند، مقایسه کردند.
فیلهای یتیم پیلانسبرگ از همان آغاز ورودشان دارای مشکلات اجتماعی بودند و دانشمندان دریافتند که جامعه فیلهای یتیم نوعاً از لحاظ اجتماعی به دو شیوه دارای نارسایی بودند، که عبارتند از عبارتاند از ترومای اولیه و از دست دادن فرصتهایی برای تعامل با مدلهای قدیمیتر.
این پژوهش نشان میدهد افزایش قابلتوجه آزار و اذیت انسانی نه تنها فقط یک موضوع عادی نیست، بلکه میتواند دارای اثرات عمیق بر روی زیستپذیری و نقشپذیری جوامع آزاردیده در سطحی عمیقتر شود.
پروفسور کارن مککامب و دکتر شانون از دانشگاه ساسکس صداهای فیلهای آشنا و غیرآشنا را برای گلههای فیلها نواختند و عکسالعملهای آنها را مقایسه کردند. آنها دریافتند فیلهای آمبوزلی پس از شنیدن صدای ناآشنا حالت تدافعی دستهجمعی به خود گرفتند، در حالی که گله پیلانسبرگ دارای الگوی پاسخ نبودند. این مطالعه نشان میدهد در حالی که فیلها در دنیای وحش بهظاهر بهبود مییابند و گروههای کاملا با ثباتی را شکل میدهند، تواناییهای مهم تصمیمگیری آنها که بر جوانب کلیدی رفتار اجتماعیشان تاثیر میگذارد، در درازمدت به طور جدی آسیب میبیند.
همچنین طی گزارشاتی تعدادی از فیلهای نر یتیم و جوان رفتار فوقخشن از خود نشان دادند و در تلاش برای جفتگیری خشونتآمیز بودند و به کرگدنها حمله میکردند. نتایج تحقیقاتی از این دست مفاهیم مهمی را برای مدیریت این حیوانات در دنیای وحش و اسارت آنها به دنبال دارد. این یافتهها برای دیگر گونهها از لحاظ اجتماعی و شناختی پیشرفته مانند پریماتها، نهنگها و دلفینها نیز تا حدی صادق است.